بسم ربّ الشهدا

امروز زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست.

                                                             (حضرت آیت الله خامنه ای)

بوی باروت ، بوی دود، بوی خون ، بوی شهادت...!!!

می فهمی؟!آری اگر عاشق باشی می فهمی.بوی خوش جبهه می آید. شاید ما خیلی بی معرفت هستیم،چرا که خودمان را از این بوی خوش محروم کرده ایم و هر سال فقط یک بار به یاد آن لاله های خونین وآن مردان و زنان با ایمان و آهنین می افتیم.البته شاید من اشتباه می کنم و همین مقدار کافی است،و بیشتر از این به یک واقعه تاریخی پرداختن درست نباشد.اماّ...........صحبتم در مورد این مطلب نیست و بهتر است بیشتر از این ادامه ندهم.امروز می خواهم در مورد مطلب دیگری سخن بگویم و آن در مورد سرزمینی است که هم خودش و هم یاران خوبش همه با هم فراموش شده اند.این سرزمین و حافظانش در میان بزرگداشتهای این ایام هم غریب و مظلوم هستند.آری از خطه ای از خاک این مرزوبوم می گویم که چه جوانان عاشق و مؤمنی د رآن پا گذاشتند و دیگر بازنگشتند.

ازغرب می گویم،ازبازی دراز،نودشه،پاوه،کردستان،مریوان،سنندج،روانسر،جوانرود،هورامان،وتته و......

آری از آنانی می گویم که با رشادت و دلیری ایستادند اما امروز......

نمی دانم چه بگویم اما می توانم بگویم سرزمین فراموش شده!!

از آن سرزمین و آدمهای آن گفتن نه کار من است و نه شما زیرا آنقدر بزرگ هستند که شاید درهنگام وصفشان همه چیز را فراموش کنیم.اما گوشه ای از این غربت و مظلومیت را دیده ام و دوست دارم بگویم.از غربت پاوه میگویم،همان جایی که روزی همتها و چمران هاو کاظمی ها و وقتی می گویم پاوه مظلومیت را برای خود ترسیم می کنم. شهری که تمام عالم پاسخ گوی خونهای ریخته شده در آن نیست.آنان که پاوه را می شناسند یا با همت یا با چمران و یا کظمی می شناسند،اما میخواهم پاوه را با چند بزرگ مرد دیگر معرفی کنم.

9مرد، 9عاشق ،9 غیرتمند و9......

                                                                                       ادامه دارد....